حقیقته همیشه تلخ

کتایون به شدت گریه میکند،من حسابی کلافه شده ام و تند تند دارم کارهایم را میکنم.به ساعت نگاه میکنم که انگار دنبالش کرده اند و دارد به شدت میدود. به زودی همسر عزیزتر از جانمان میرسد و نه غذایی در کار است و نه خانه ای که جایی برای نشستن داشته باشد. گویا در خانه امان بمبی منفجر شده!

صدای گریه کتایون بلندترشده و من کلافه تر!

آتوسا :" مادر تورو خدا کتایونو بغلش کن،داره گریه میکنه"

من:"اخه مادر جون خیلی کار دارم،نمیتونم که همه اش اونو بغل کنم"

آتوسا حالا دیگر گریه اش گرفته:"مادر خوب باید قبل ار اینکه کتایونو بدنیا میاوردی فکراتو میکردی.اگه کار داشتی چرا کتایونو دنیا اوردی که گریه کنه!!!"

واقعا حقیقت تلخی بود!