من در جستجوی تکامل

نمیدانم این آهنگ استاد شجریان را شنیده اید یا نه؟( ای یوسف خوش نام ما.... خوش میروی در جان ما)

اگر گوش نکرده اید حتما بروید و گوش کنید بسیار زیباست.

بگذریم...این آهنگ را ما هم خودمان با اراده خودمان گوش نکرده ایم...نوستالژی است از دوران کودکی...آن روزگاران که پدرمان صدای ضبط را بلند میکرد و ما هم دچار توفیق اجباری میشیدیم و فیض میبردیم از صدای حضرت استاد!!!

آن روزگاران ما خیلی از حضرت استاد و صدایش بدم می آمد...گذشت...تا ما حدودا ٧-٨ ساله شدیم...هم چنان بدم می آمد...دوباره روزها گذشت و ما ١٧-١٨ ساله شدیم و باز هم بدم میآمد ( دست خودمان که نبود،بدم می آمد دیگر!)...روزها سپری شد و ما ٢٧-٢٨ ساله شدیم و کمی آن مغر ظریفمان رشد کرد و ما متحول شدیم و یکهویی خوشمان امد.( فکرکنم همان روز بود که مغر ما از تک سلولی بودن خارج شد و دو سلولی شد!)

رفتیم که سی دی را بخریم...هی ما رفتیم و هی قسمت نشد...یکبار سی دی فروشی بسته بود...یکبار آقای سی دی فروشی خسته بود... یکبار،هم سی دی فروشی باز بودو هم آقای سی دی فروشی خسته نبود ولی این بار ما خسته بودیم(شاید هم پول نداشتیم آخر ما همیشه تا ریال اخر پولمان را خرج میکنیم) و هی قسمت نشد که نشد!

تا همین چندی پیش که ما سرفراز از مغازه بیرون آمدیم و سی دی حضرت استاد را خریدم و با لبخند سی دی را در ماشین گذاشتیم و دست بر قضا ضبط ماشین هی خل میشد و چیز دیگری را اجرا میکرد.روزها امتحان کردیم و نشد که گوش فرا دهیم به آوای خوش استاد!!!

و اما... امروز ضبط ماشین ما را دزد برد و از قضا(تاکید میکنم از قضا) سی دی ما هم در ضبط بوده!

پی نوشت: فکر کنم الان آقای دزد در منزل نشسته و با خانوم و بچه ها در حال گوش کردن دود عود استاد هستند!!!