مادرانگی های من

بعد از عهدی دخترکمان شب زود خوابیده،زود که یعنی ساعت ١١...ما غرق در شادی بابت این لطف الهی تصمیم میگیریم که با همسرمان فیلمی ببینیم تا شاید خستگی روز از تنمان در بیاید. فیلم را گذاشته و با سرور و شادی محو تماشا میشویم.یک ربعی میگذرد.تصمیم میگیریم که شادی خود را دوچندان کنیم و فالوده هم بخوریم.فالوده را در کاسه ریخته و شلنگ تخته اندازان به سمت تلویزیون میرویم تا به شادی خود ادامه دهیم.هنوز ننشسته ایم که صدای گریه نازگل می آید.مثل شصت تیر به سمت اتاقش میرویم و سعی میکنیم که ساکتش کنیم.یک ربعی طول میکشد تا دوباره خوابش ببرد.بر میگردیم و فالوده عزیزمان را بر میداریم.هنوز روی مبل ننشسته ایم که دوباره صدای گریه اش میاد.فالوده نگون بخت را گذاشته ...

بعضی احسسات رو آدم به واسطه احساسات دیگری حس میکنه،مثل همین عذاب وجدان که من بواسطه مادر شدنم احساسش کردم. دقیقا از همون روزهای اولی که دخترم به دنیا اومد این حس عجیب هم در من متولد شد.خیلی دوستش ندارم...کاشکی که زودتر از وجود من رخت ببنده و بره... هر شب وقتی میخوام بخوابم کلی به روزی که با آتوسا با هم سپری کردیم فکر میکنم و بعد میبینم دارم پر میشم از ناراحتی..ناراحتیه عجیبی که با عذاب وجدان زیاد واقعا اذیتم میکنه. ذهنم میشه پر  از سوال...یعنی من مادر خوبیم؟یعنی واقعا تونستم برای دخترم کافی باشم؟ چه نوع مادری هستم بد یا خوب؟ و ته دلم همیشه یه جواب هست...فروغ تو مادر خوبی نیستی!!! اینها خیلی ناراحتم میکنه...چرا من به مادرانگی خود...

از نوزادی برای کودکت شعرهای کودکانه میخوانی.کم هم نه،زیاد میخوانی.ولی هیچکدام را دخترک به خاطر نمی سپارد و هیچکدام را هم نم تواند از حفظ بخواند. فقط دو روز در ماشین آن هم از روی بی آهنگی موزیکی گوش میکنی و فردایش میبینی که دخترت با صدای بلند آن شعر مزخرف را حفط کرده و میخواند:"دارم هذیون میگم..همش از اون میگم" کار سختی است تربیت بچه..نه؟

ساعت ١١:٣٠ شب بالاخره رفتم که نماز بخونم.همین که بسم الله رو گفتم آتوسا توی حال شروع کرده بلند بلند داره آهنگ ملودی رو میخونه اونم با اون صدای ریزو گرفتش... حالا من موندم که به نمازم توجه کنم یا به شیرین کاری دخترم گوش بدم. خوب تصمیمم این بود که به نمازم توجه کنم.حواسم رو جمع میکنم و اتوسا هم اونطرف صداش رو بلندتر میکنه و واسه خودش داره میخونه: ملولی...عشق من ... ملولی... خندم گرفته بود.فقط طرز خوندش جالب نبود که ...صداش خیلی جالب بود.کلا صداش یه گرفتگی خاصی داره انگار باید گلوشو صاف کنه ولی بلد نیست. به هرحال ما در حالی که به آوای ملودی گوش میدادیم نمازمان را هم خواندیم.خدایا خودت این نمکدان را به ما داده ای پس بر ما خرده مگیر....

رفتیم تهران خانه دایی جانمان.نزدیک ظهر است و اتوسا شربت آلبالو میخواهد.ما میگویین"نه وقت غذاست" زنداییمان میگوید"بده به بچه ...بده بخوره" آتوسا هم سریع میگوید"آره بده بخورم :)   از تهران برگشتیم و آتوسا به دیدن خانواده پدریش رفته . منم در خانه مشغول کار!!! وقتی برگشته ازش میپرسم:خوب دخترم بازی کردی؟؟؟ میگوید:نه!!! میپرسم:چرا عزیز مادر؟ میگوید: اخه حوصله نداشتم   مثل همیشه دخترم مادرکولوغ شده و ما بچه...موس کنار تلویزیون را در دست گرفته و مثلا دارد برای ما کارتون میگذارد که ما شاد شویم.کارتونی میگذارد و میپرسد:عزیزم این کوبه؟ ما میگوییم"بله" بعد خودش میگوید"این کوب نیست" دوباره موس را تکانی میدهد یعنی کارتو...

بعضی وقتها که آتوسا تو خودشه بهش خیره میشم.به همه جزییاتش با دقت نگاه میکنم.به پوست نرم و گندمی رنگش،به فرم قشنگ بینیش، به مدل لبهاش،به چشم های قشنگ قهوه ای رنگش که هیچ شباهتی به چشم های من نداره،به همه چیزش نگاه میکنم حتی اون گودی های ریز پشت آرنجش!!!   بعد یهویی به خودم میام...میبینم قلبم داره از جاش کنده میشه و یه جورایی طپش قلب گرفتم.این عشق بزرگ رو نمیوتم توی قلبم جا بدم.   بعد دوباره یاد این می افتم که میگن خدا هزار بار بیشتر از یک مادر بنده هاشو دوستداره.یعنی خدایا تو وقتی شیرین کاریهای این فرشته های زمینیتو میبینی دقیقا چه حالی بهت دست میده؟؟؟

ما انسانها به یکدیگر عشق می ورزیم و چه خودخواهانه در انتظار جواب مینشینیم... در این میان تنها یک عشق واقعی وجود دارد که در آن هیچ رنگی از خودخواهی نیست و همه اش از جنس نور است.عشق مادر به فرزند. عشقی آسمانی و الهی!!! مادر هر روز به نهال کوچکش می نگرد و در دنیای کوچک کودک خویش غرق میشود.با شادی او شاد و با غصه اش غمگین میشود.با هر رنج کودک نه یکبار بلکه هزاران بار میمرد و با یک لبخندش دوباره جان می گیرد. هر روز خیره به نهال زیبایش می بویدش و میبوسدش تا بروید و بزرگ شود. مادر خیره با آینده های دور و نزدیک کودک و فقط و فقط دعا میکند که نهال کوچک نازک اندامش سالم وشاد باشد و از خدا برای خودش هیچ نمیخواهد زیرا برای مادر خودی درکار نیست....

نمیدونم تا حالا شده که یکدفعه تصمیم بگیرید که کاری رو انجام بدید؟ واسه من خیلی شده...کلا توی زندگیم از این تصمیم ها زیاد میگیرم که البته بعدا از انجام خیلی هاش پشیمون میشم :)   مثلا همین دیشب اومده بودم ایمیل هامو چک کنم که یکدفعه تصمیم گرفتم برای دخترک عزیزتر از جانم وبلاگ درست کنم. این دفتر یادداشت برای روزگارانی است که دخترک مثل الان کوچک نیست و نمیدونم که اون موقع من کنارش هستم یانه ولی امیدوارم هر کجا که هست و شاد و پیروز باشد.