مادرانگی های من

آتوسا: "مادر میشه این خال رو صورتم رو بکنی؟" من:" نه دخترم ...خال رو که نمیشه کند" آتوسا:" خوب من دوستش ندارم...بکنش دیگه...چرا کنده نمیشه؟" من:" اگه بخوای بکنیش باید بریم دکتر...اون میتونه خالت رو برداره" آتوسا با گریه:" اخه چرا خدا وقتی منو افریدن کرده برام خال گذاشته؟؟؟"

...

یادم است وقتی اتوسا را باردار بودم کتابی داشتم تحت عنوان "حامگلی هفته به هفته"... دایما منتظر شروع هفته جدید بودم تا بروم و کتاب را بخوانم تا ببینم در این هفته جدید،جنین چه رشدی کرده و حالا چقدر شده و من باید چه بکنم و چه نکنم... روزهایی بود برای خودش...یادشان بخیر... خوب این بارداری هم مثتثنی نبود...همان روزی که فهمیدم خدا دوباره مرا لایق مادری دانسته رفتم و آن کتاب را از کمد در آوردم و گذاشتم دم دست تا این بار هم مراحل رشد جنینم را پیگیری کنم... ولی این بار چقدر متفاوت است... این بار دیگر فرصتی برای شمردن روزها نیست...روزها مثل برق و باد میگذرند و من فقط وقت میکنم هر چند هفته نگاهی به کتاب بی اندازم... وجود یه دختر بچه سه  س...

دیروز به آتوسا خبر باردار بودنم را دادیم... به او گفتیم که قرار است در فصل تابستان کودکی جدید به خانواده ما اضافه شود. پرید بغلم و مرا بوسید و محکم بغل کرد. بغض در گلویش را حس کردم و اشکهایی که در چشمانش جمع شد را دیدم. برای عجیب است .... این همه با احساس بودن این دخترک 3 سال و اندی ماهه برایم عجیب است. حالا از دیروز چندبار از من  بخاطر خبر خوبی که به او دادم تشکر کرده.و گفته چقدر از اینکه قرار است خواهر بزرگتر باشد خوشحال است. به روزهای خوب آینده فکر میکنم...روزهایی که کودکانم کنار هم سالم و شادند و من از دیدنشان به خودم میبالم... به بزرگتر بودن آتوسا فکر میکنم....اینکه قطعا خواهر بزرگتر دلسوزی خواهر شد.درست مثل خواهر بزرگتر ...

داریم با دخترمان که به امید خدا قرار است از دوردانه ای در بیاید و دودانه بشود کتاب میخوانیم... آتوسا:" فرانکلین که با دوستاش فرق داره...چرا باهاشون دوسته؟" من:" خوب به نظرت نباید با کسی که با ما فرق داره دوست بشیم؟" آتوسا ":چرا باید بشیم...مثلا من با باران و دیانا فرق دارم...باران یکمی سیاه(منظور سبزه است) من سفیدم..." من:" خوب دیانا چی؟ اون چه رنگیه" آتوسا:" اونم سفیده" من:" یعنی مثل تو؟ همرنگ تویه؟" آتوسا:" نه...من سفید کم رنگم ولی اون سفید خیلی پررنگه!!!"( دیانا دوست عزیز اتوسا سفید و طلایی است)

میدانید کلا ما همیشه عادت داریم همه چیز را دسته بندی کنیم و بعد از بین این دسته ها یکی را انتخاب کرده و مورد توجه خود قرار میدهیم.البته بعضی چیرها خوشان دسته بندی شده اند و اینجا ما فقط زحمت میکشیم و یکی را انتخاب میکنیم. اینچنین بود که وقتی سوادمان قد داد و اعداد زوج و فرد را شناختیم ترجبح دادیم که زوجها رو دوستداشته باشیم و از فردها مخصوصا سه،پنج،هفت و یازده بدمان بیاید! از خدا که پنهان نیست از شما یاران همیشگی هم چه پنهان که کلا فلسفه ازدواج ما هم همین بود. ما فرد بودیم و تصمیم گرفتیم که زوج شویم .این بود که جواب بله را به آقای همسر دادیم و او را خوشبخت ترین مرد دنیا کردیم.( البته خودش چیر دیگری میگوید ولی ما میدانیم که مزاح میکند!) ...

امروز صبح داشتم کارهایم را میکردم که یکدفعه چشمم به تلویزیون افتاد.دیدم دارد مسابقه محله راپخش میکند. یهویی یاد یک خاطره از دوران شیرین طفولیتم  افتادم. یادم امد دبستان بودم که شایعه شده بود که این جمعه قرار است مسابقه محله بیاید محله ما...من هم صبح جمعه کله سحر رفتم دنبال پسرخاله عزیزم( که الان در ان سر دنیا برای خودش کسی شده است) که با هم برویم و در مسابقه محله شرکت کنیم. هر دو خوشحال منتظر بودیم که آقای مسابقه محله برسد و ما شیرین کاری های خود را انجام دهیم. همه اینها به کنار...این قسمت شیرین کاریهایمان خیلی جالب بود.  شیرین کاری من، قرار بود با یه بادکنک و یه لیوان طبل بسازم . اما پسرخاله، قرار بود کفتر ظاهر کند(!) کف د...

نشسته ایم و با دخترکمان بارل میسازیم...موسیقی بسیار لطسفی هم گوش میدهیم. آتوسا:" مادر وقتی این اهنگ و گوش میدم قلبم کنده میشه" من:" چرا عزیزم؟" آتوسا:" اخه یاد خاطره شمال می افتم...یادته قلیون افتاد روی پای بابا؟ چقدر من ناراحت شدم.( این جمله را با بغض میگوید) و من ماندم که چه بگویم در برابر این همه محبت!   در اشبزخانه سخت مشغول ظرف شدن هستیم که اتوسا وارد شد. آتوسا:" مادر ...وقتی اینقدر خوب به حرفهای من گوش میدی و پوست صورتت هم اینقدر نرمه من اشک توی چشم هام جمع میشه" من!!!!

دوچیر خیلی سرو صدا میکیند خرده پول و خرده معلومات!          نبوتن در مورد خود من به شخصه این حرف خیلی درست است. با همین خرده معلوماتم گاهی چنان غوغایی میکنم که هر کس نداند فکر میکند برای خودم کسی هستم! کاش یاد بگیرم بیشتر بشنوم تا بیشتر بگویم. من همین جا از همه دوستانی که صادقانه به چرندیات بنده گوش میسپارند تشکر کرده و قول میدهم دیگر تکرار  نشود! باشد که رستگار شوم!

بعضی ماه ها، یا بعضی روزها را انگار خدا از زمان ابدی خودش در بهشت جدا کرده و دو دستی به تو داده تا حالش را ببری! این روزهای ما هم، از همان روزهاست...همان  روزهایی که دلت میخواهد یک نفس عمیق بکشی اشان و چنان در ریه هایت نگهش داری که تا سالها هم بتوانی با همان هوا خوش باشی. همان روزهایی که برای خوشبختی ات هیچ چیز کم نداری. فقط دلت میخواهد این دوردانه خاتون منزلت را چنان بغل کنی که جزیی ار وجودش شوی. همان وجود فرشته ایی که اگر خوب بویش کنی هنوز بوی خدا را احساس میکنی. لابه لای همان موهای عرق کرده و همان گونه های سرخ که رگهایش را در زیر ّآن بوست مرمری میبینی میتوانی به همان بهشت برین و وعده داده شده برسی.   اری این روزهای ...